Op reis in een onbekende wereld…

Mijn leven heeft vorm, richting en zin gekregen dankzij ontmoetingen.

Maximiliaanpark, augustus 2015. Mijn blik kruist die van de asielzoekers. We wisselen geen woord, maar toch blijven de vragen hangen: Wat is mijn diepste identiteit? Waar liggen mijn grenzen? Waarheen leidt mijn tocht? Ik ben al lang in vriendschap verbonden met de ignatiaanse familie en neem dus contact op met JRS.

©Jungleye/Ahmad Alsamray

Een nieuw project wordt daar uit de grond gestampt: Up Together. De informatieavond en de mogelijkheid om vorming te krijgen doen de laatste twijfels wegsmelten. Hier ben ik dan: ‘begeleidster’ van een jonge Afrikaan voor een jaar.
We verschillen in leeftijd, huidskleur, cultuur en ook in godsdienst. Maar we hebben het a priori gemeen van welwillendheid om deze weg samen af te leggen. In de wederkerigheid schuilt het wegschenken van de eigen menselijkheid aan elkaar. Verschillende mensen hebben hem al onderdak geboden en zijn bereid om deze ervaring te herhalen. Dat kan tellen om vooroordelen de wereld uit te helpen.

Dat betekent niet dat het altijd gemakkelijk is. Er staat veel op het spel. Sinds lang word ik erg geraakt als mensen van hun vrijheid worden beroofd, wat de reden daarvan ook mag zijn. De houding van de overheden op Europees en nationaal vlak doet me pijn. Maar in het regelmatig beluisteren van de beproevingen van mijn tochtgenoot mag ik rekenen op een team dat zowel bekommerd is om mijn evenwicht als om het welzijn van de verwelkomde persoon. Als begeleidster word ik dus ook begeleid.

Vooraleer mijn tocht te hervatten, wil ik graag met jullie enkele verzen uit het gedicht Gebroken droom van Laurent Gaudé delen:

«Wanneer ze hun handen openen,
Is het niet om te smeken,
Maar om ons te schenken
De droom van Europa
Die wij zijn vergeten.»

Michèle – begeleidster bij Up Together