Corona-isolement

JPEG - 137.1 kio

Ik krijg talloze e-mails, chatberichten en videocalls. Mensen in de supermarkt lijken gehaast. Haast angstig. Als ik buiten kom, lopen mensen in een boog om elkaar heen. In mijn hoofd raast alles nog door. Ondertussen poogt JRS om zijn werk te blijven doen. Terwijl de leden van het team alles ook langzaam verwerken in hun eigen leven. Voor de kinderen zorgen, blij zijn met de vrijlatingen in alle gesloten centra, een filmpje doorsturen naar de juf en pleiten voor noodopvang van de mensen die vrijgelaten werden.

Maar buiten is de machine gestopt met draaien. Autosnelwegen zijn eenzaam, kleine wegjes druk befietst. Voor het raam van de lokale kinderklerenwinkel hangt ‘gesloten wegens het coronavirus’ en ‘blijf in uw kot’. En dat we wel nog op het internet kunnen bestellen.

Nu de hele bevolking zo goed als in lockdown wordt gehouden, houdt de opsluiting van veel mensen zonder papieren op. Het voelt voor mezelf als een lesje in empathie. Mensen jarenlang bezoeken geeft wel inzicht in hoe zij zich voelen tijdens hun opsluiting. Je ziet hun verontwaardiging, hun onmacht, hun dappere daden van hulp en medemenselijkheid. Maar zelf even afgezonderd zijn van je vrienden, familie en kennissen leert je toch beter beseffen wat isolatie écht is.

Na weken in isolement begin je ook een beetje te snappen wat een ramp precies betekent. Al die wieltjes die zo verbazingwekkend mooi draaiden in de machine van gisteren zijn gestopt met draaien. We maken zo snel mogelijk een nieuwe machine. Dat vergt creativiteit en opoffering. Maar in het proces zit ook veel schoonheid. De directie in de gesloten centra reageert supersnel op onze oproep om affiches op te hangen in de gesloten centra met foto’s en telefoonnummers van bezoekers. Bij de sluiting van de grenzen hoort ook de stopzetting van gedwongen uitzettingen. En naast de snelweg kwettert vrolijk een vink.

“Zet een schedel op uw werktafel”, zegt een beroemd filosoof. Met de eindigheid van je leven in het achterhoofd ga je denken aan wat essentieel is. Is deze coronacrisis de schedel op de werktafel van onze maatschappij?

Dennis Van Vossel
Communicatiemedewerker