Tussen vijf muren

Werken in lockdown

13 maart ’20

Vrijdag de dertiende. Op het nieuws wordt aangekondigd dat de scholen dichtgaan, evenals restaurants, bibliotheken,... Alvorens het kantoor te verlaten, vul ik vlug mijn rugzak met dossiers van de gezinnen in de terugkeerwoningen en werkverslagen, alsook mijn laptop.

16 maart ’20

Ik maak een ochtendwandeling met de kinderen en installeer ze met hun huistaken aan de tafel. Ik trek me terug en zet me achter de laptop. Om 9.30 uur start onze eerste online teamvergadering. De collega’s verschijnen één voor één op het scherm. Het voelt wat onwennig om bij hen thuis zo binnen te stappen.
Al snel klik ik het videoscherm uit. Beneden maken de kinderen ruzie. Ik loop de trap af, bemiddel en sta hen toe gewoon te spelen. Het huiswerk is voor later. Ik snel terug naar de vergadering. Zoals altijd geven we een update van de situatie in de gesloten centra en terugkeerwoningen, de beleidsacties, de communicatieboodschappen en andere nieuwigheden. Alle fysieke werkvergaderingen en bezoeken worden afgelast.
Na afloop bereid ik de lunch voor en leg me toe op het begeleiden van de kinderen. Als hun schooltaken eenmaal af zijn, installeer ik me opnieuw achter het scherm. Ik bel online een collega op. Het gesprek helpt om me opnieuw te focussen op het werk.

Het wordt lente

Bladeren ontspruiten aan takken en bloemen kleuren de natuur. Witte vlaggen wapperen aan huizen. Mensen blijven binnen. Ook wij bij JRS Belgium.
De grenzen worden afgesloten en vliegtuigen blijven aan de grond. JRS en haar partners spreken advocaten aan om vrijlatingen bij de raadkamer te verkrijgen omdat de mensen in de gesloten centra niet gerepatrieerd kunnen worden. Een groot deel van deze vluchtelingen komt vrij en lost op in het lege straatbeeld.
Zij die achterblijven, krijgen geen uitleg waarom zij niet vrijkomen. Ze zijn verward en boos. Daarnaast voelen ze zich niet veilig voor het coronavirus. Bewakers lopen er rond zonder mondmasker.

JPEG - 258.5 kio

Tussen mijn vier muren vind ik een ritme in werken en samenzijn met de kinderen. De werktijd wordt versnipperd en uitgerekt. Het is alsof ik een zee van tijd heb. Soms wordt de zee echter te rustig. Dan krijg ik niet veel gedaan, mis ik mijn bezoeken aan de gezinnen in de terugkeerwoningen en maak me zorgen over de toekomst. Soms is de zee woelig. Zoals die keren dat corona dichtbij inslaat. Een vriendin verliest haar laatste zus. Een vriend ligt weken in het ziekenhuis. Op zulke momenten staat die vijfde muur, de social distancing, enorm in de weg.

Ik bel geregeld met de gezinnen van de terugkeerwoningen die we kennen van voor de lockdown. Andere gezinnen kan ik niet opvolgen. De overheid geeft ons hun contactgegevens niet. Jammer.
Als JRS Belgium blijven we een dynamisch en enthousiast team. Via chats en online vergaderen werken we mee aan artikels, schrijven rapporten, stellen vragen aan de gesloten centra en werken onze lockdown-exitstrategie uit.

25 mei ’20

Een man wordt in Amerika aangehouden, op de grond gesmakt en verstikt. Zijn huidskleur maakt hem kansloos. Het lukt mij niet dit aan mijn kinderen uit te leggen.

11 juni ’20

Ik krijg een mail van een gezin dat een positieve beslissing kreeg: ‘We zijn op zoek naar een woonst. Kan je ons a.u.b. zeggen welk deel van België vriendelijk is voor immigranten?’ Ik blijf minutenlang stil en bel hen uiteindelijk op. Ik vertel hen over de woningmarkt en de uitdagingen voor mensen zoals zij en geef enkele tips. Op hun oorspronkelijke vraag kan ik weliswaar geen antwoord geven.

JPEG - 142.5 kio
Het wordt zomer

Velden vullen zich met granen en maiskolven. Wij werken gedreven verder. De overheid wordt geïnformeerd over onze wens om de bezoeken te hervatten. Vanaf midden juli worden bezoeken opnieuw toegelaten.
Mijn vier muren mocht ik verlaten. We gaan opnieuw naar het kantoor voor vergaderingen en overleg. De vijfde muur, het verbod om anderen dichtbij te naderen, is er nog. Daar kan ik nog niet helemaal aan wennen.

Het wordt herfst

Het graan wordt binnengehaald. De vogels fluiten zachter. De coronapandemie staat in Wikipedia. We beleefden het mee met zijn allen. Ieder op zijn manier. Voor de een was het een periode van rust, bezinnen of een ontdekken van de omgeving. Voor een ander stond het leven on hold en was het een periode van angst, meer armoede of opgesloten zitten tussen vier ‘donkere’ muren.
Bij ons thuis was het een unieke periode. Terugvallen op onszelf 24 uur op 24 gedurende drie maand. Geschiedenis wordt nu geschreven. Ik schrijf graag mee.

Kristien Vliegen