Wat ontstaat

20 jaar JRS Belgium

PNG - 342.4 kio

Verleden jaar vierde JRS International zijn veertigste verjaardag: veertig jaar begeleiden, dienen en verdedigen. Op 20 mei 2021 – de vijfhonderdste verjaardag van de slag van Pamplona, die aanleiding gaf tot het bekeringsproces van Ignatius van Loyola – zal het Ignatiusjaar beginnen. In het vooruitzicht van die jubilea viert JRS Belgium zijn twintigste verjaardag.

‘Jullie zien wat sterft, maar jullie zien niet wat ontstaat.’ De kerstontmoeting van de vrijwilligers stond in het teken van die uitspraak van Louis Veuillot. JRS heeft al twintig jaar te maken met figuurlijke geboorte en dood, wat in tijden van pandemie heel sterk wordt aangevoeld. Medewerkers vertrokken en er kwamen nieuwe leden in al hun verscheidenheid. Wanneer je de gebruikelijke middelen verliest, kun je er nieuwe ontdekken. Vroegere initiatieven worden door nieuwe vervangen.

Deze verjaardag biedt de gelegenheid om ons te buigen over alles wat ons werk in leven houdt. We willen terugkeren naar de ignatiaanse bronnen die ons aanzetten om ‘op stap te gaan met de armen’. Met de hulp van kunstenaars willen we ontdekken hoe kunst het leven in ons leven versterkt en hoe ze maatschappelijke veranderingen voorbereidt. De kracht van JRS heeft er altijd in bestaan een stem te geven aan de vluchtelingen – rechtstreeks of via getuigenissen van hen die ze begeleiden en die hun rechten verdedigen. We mogen dat aspect niet verwaarlozen, want door iemand aan het woord te laten geven we het leven zelf de kans om zich uit te drukken.

‘Wegens de algemene context in Europa aan het einde van de jaren ‘90 – zo schreef Eddy Jadot SJ, de stichter van JRS Belgium, in 2005 – met de toename van xenofobe houdingen en de voorrang die de meeste regeringen gaven aan veiligheid, was het voor JRS een hele uitdaging om trouw te blijven aan zijn oorspronkelijke inspiratie en voorrang te verlenen aan de vergeten vluchtelingen door te pogen hun rechten te verdedigen en in hun naam te spreken.’ In de herinnering herleeft wat vergeten en verborgen is. Soms doet dat pijn, maar het is heilzaam.

Naast de vergeten vluchtelingen die in de Belgische gesloten centra vastzitten, zijn er mensen die hen al twintig jaar lang moedig en trouw begeleiden. Het zijn teamleden en vrijwilligers, wier belangrijke en interessante verhalen soms een beetje worden vergeten.

We moeten ons die blijven herinneren.

Paweł Bondaruk SJ

vrijwilligersverantwoordelijke